Bron: Delft op Zondag
Schippers woonde aan de Zuidergracht, maar was veel te vinden in het Westerkwartier. “Ik kon niet alleen aardig voetballen, maar was ook een zeer verdienstelijk tamboer in het jeugdcorps Prins Willem I. Op enig moment moest ik kiezen tussen voetballen en de harmonie. Die keus was snel gemaakt, want ik was altijd met een bal in de weer”.
-Waarom ging je naar Delfia?
“Het was in de buurt, maar ook omdat mijn oom Piet Hermsen er speelde. Toen voorzitter Friebel op mijn zestiende aan de deur kwam om te vragen of ik voor het eerste wilde spelen, was mijn oom er vaste kracht. Voor mij was het verzoek heel wat, want ik keek heel erg tegen de spelers van het vlaggenschip op. Heel lang heb ik echter niet met mijn oom samengespeeld, want hij raakte geblesseerd aan zijn knie.”
Jan Schippers brak op 28-jarige leeftijd zijn enkel, maar dat weerhield hem er niet van om met FC Henkie furore te maken in het Delftse zaalvoetbalcircuit.
(foto: Roel van Dorsten)
-Met wie speelde je nog meer?
“Met onder andere Ger Lubker, Wim Noordam, Henk van der Kouwen, Wim de Wit en Toon Jongeleen. Salai was de trainer. Ik schoot altijd met mijn buitenkant en dan zei hij: ‘Jij niet goed schiessen’. Toen ik wat ouder was hadden we een elftal met Jan Smits, Luc Bruggeman, Leo de Wit en Gerard Knoester. Daar werden we zelfs nog kampioen mee”.
-Welke trainers heb je nog meer gehad?
Na Salai werd Wim Noordam trainer. Voor hem ging je door het vuur en hij betrok ook de dames erbij. Verder hadden we Bram Panman en Miel Hollaard, ook een heel aardige man. Onder hem brak ik mijn enkel, waardoor ik op 28-jarige leeftijd afscheid nam van selectievoetbal. Dat was een domper”.
-Wat ben je erna gaan doen?
“Ik heb nog jaren in het derde gespeeld. Daarnaast kwam ik door mijn werk als beheerder van sporthal De Buitenhof terecht bij FC Henkie, een zaalvoetbalteam met Karel de Graaf, Ton van der Hoeven en naamgever Henk Broekhuizen. Achteraf had ik dat misschien beter niet kunnen doen, want met mijn enkel is het nooit meer goedgekomen”.
-Wat zijn je mooiste herinneringen?
“In eerste instantie het kampioenschap dat we behaalden. Verder heb ik nog twee keer mee mogen doen met de Delftse selectie. Dan speelde je met kanjers als Pleun van den Akker en Gijs Gagesteijn. Het allermooiste is misschien nog wel de vriendschap voor het leven die we met een paar stellen hebben opgebouwd. We gaan nog steeds met elkaar op vakantie. Bij Delfia kijken doen we al een tijdje niet meer, maar we komen elkaar nog zeker regelmatig tegen”.
